De Studio

Posted on

Eén van de grootste stappen die ik de laatste tijd heb gemaakt, kreeg ik voor mijn voeten geworpen.

Iedere portretfotograaf droomt over een eigen studio, en is daar dan ook naarstig naar op zoek. Een hoekje in je eigen huis, de garage wordt omgebouwd of je kunt bij vrienden die je passie delen terecht. Maar het is bijna nooit ideaal. Tenzij je in een enorm groot huis woont, geen auto hebt staan in de garage of je spullen passen elke keer weer in de kofferbak.

Ik heb regelmatig, qua fotografie dan he, het geluk aan mijn broek hangen. In mijn vriendengroep kon ik dan ook terecht. Mijn eerste “studioshoot” deed ik met Christianne in een leeg kantoor van vriend Paul. Met een omweg de flitser aansturen, wat oude meubels en geen idee hoe of wat maakte ik de foto’s.

Christianne, de eerste studioshoot.

Op dat moment was ik al de gelukkigste man van de wereld. Natuurlijk liep ik al direct tegen allerlei minpunten op, maar he, wel een eigen plek! Die minpunten hebben vooral met de grootte van de ruimte te maken. Stel je zet iemand recht neer en laat de armen omhoog steken dan heb je al heel snel bij een doorsnee pand dat het plafond bijna wordt geraakt. En ik hou van leegte in mijn foto’s dus moet er dan een hoop fotoshop aan te pas komen om dat plafond weg te poetsen. En ik was in die tijd (en nog steeds) niet echt een ster daarin.

Na een aantal locaties, ik heb het nu alleen maar over binnen, wist ik wel ongeveer wat ik wilde. Maar ja, iedereen wil wel eens wat. Totdat vrienden Sander en Saskia vroegen of ik een foto wilde maken van hem en zijn werknemers. Sander had voor zijn schildersbedrijf een nieuw pand bemachtigd en ik kreeg een rondleiding om te zien waar we de foto zouden gaan maken. Een enorme werkvloer op de begane grond, een supergave kantine op de bovenverdieping alsmede een kantoorruimte. En op die bovenverdieping tussen de kantine en het kantoor liep ik een ruimte binnen. Ik stond even stil. “Waar sta je aan te denken Mies?” vroeg Saskia. Ik vertelde het verhaal hierboven. En dat ik nu in een, voor mij, ideale ruimte stond. Hoog, breed, diep, zwarte en witte wanden en leeg. Ze zei: “nou ik denk dat we het er even moeten hebben maar wanneer wil je beginnen?”

Sander met zijn medewerkers

Wat!!! Dit meen je niet!! Jawel. Ga jij lekker je ding doen.

Dit was ongeveer anderhalf jaar geleden. Een tijd van leren en ontdekken wat er nodig is in een studio. En elke keer koop ik wat spullen erbij, props of gekleurde achterwanden. Maar vooral leren. Veel shoots doen met allerlei mensen want iedereen is verschillend. Denk aan huidskleur, lengte, kleding enzovoort. Leren hoe het is om licht te maken. Want al het licht moet je zelf maken en sturen. En geloof me als ik zeg dat het echt niet makkelijk is wanneer je iets in je hoofd hebt wat je wilt creëren. Een proces waar ik nog steeds in zit en waar nog een hoop progressie te halen valt. Maar ik ben wel op een punt beland dat ik kan maken wat ik wil. Ongeveer.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik San en Sas eeuwig dankbaar ben.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.