Je hebt van die dagen die als vanzelf voorbij gaan. Tijd loopt wel door maar tikt ongemerkt. Vrijdag was zo’n dag. Ik plaatste een berichtje op Facebook omdat ik nieuwe gezichten wilde voor mijn portfolio. En daar werd op gereageerd! Supertof van iedereen! Dat ze het leuk vinden om door jou op de foto genomen willen worden. En ik heb dus keuzes. Met de weg die ik ingeslagen ben kwamen er een paar midden op dat pad staan. Zo ook Ilse. Ilse stelde zich voor als een hardloopster en speerwerpster, een atlete die op weg is naar de Olympische Spelen. Haar allerhoogste doel, en zeg nou zelf, er is niets hoger dan dat. Ik was al om.
De dagen daarna werden de plannen duidelijker. We zouden muren met graffiti op gaan zoeken om die als achtergrond te gaan gebruiken voor de portretten. Alles opgezocht qua locaties, de datum stond vast. Top! Zin in! Doen we! Het liep helemaal anders, haha.
Ik stond in de wijk Segbroek, Den Haag. Daar vind je hele gave bespoten elektriciteitshuisjes. Ik haalde haar, samen met een vriend op. Zullen we eerst naar de atletiekbaan HAAG gaan om wat foto’s te nemen in de oude sportzaal? Ja laten we dat maar doen. Het plan om in twee uurtjes tijd de shoot af te hebben liep volledig uit de hand. Want wat doe je wanneer je een geheel sportcentrum voor jezelf hebt! Blijven!!
Ik sta dus met een topatlete, een baan van 400 meter, een camera en wat spullen op vrijdagochtend in Den Haag. Mijn geluk kan niet op. Dit zijn cadeautjes van je karma denk ik. De shoot duurde dan ook vier en een half uur. Zonder problemen. Ilse is er eentje met vuur in het lijf. Relaxed. Een geweldige lach. Passie voor haar sport. En een doel. Op de foto’s zie je dat ook.
Samen met vriend Steven, die zorgde voor de gave outfits (en het vasthouden van de flitser) werd het een topdag. Nog een sprintje? ja! Nog een keer de speerwerpen? ja! Nog een keer springen? ja! Bedankt Ilse!! Ik ben voor altijd je fan.
[tg_masonry_gallery gallery_id=”1048″ layout=”wide” columns=”2″]